Geboorteplek van goden

Op een eiland in het Titicacameer op 4000 meter hoogte is de zonnegod Inti geboren. De vader van de Inca-koningen. Zijn geboorteplaats ligt op het Isla del Sol, dat al sinds 3000 jaar voor Christus bewoond wordt. Het is mogelijk om in één dag het eiland over te wandelen en te overnachten in een van de eeuwenoude dorpen, die inmiddels erg op toeristen ingesteld zijn. De dag voor de wandeling brengen we door in Copacabana: we kanoën op het meer (het hoogste bevaarbare meer ter wereld) en eten voor 3 euro de lekkerste vis van onze reis bij een van de vele eettentjes aan de waterkant.

De volgende ochtend stappen we met onze kleine rugzakken gevuld met 1 set warme kleding, pyjama, tandenborstel, lunch en 1 1/2 liter water op de boot die ons naar het eiland brengt. We beginnen onze tocht aan de noordkant, waar de meest interessante ruïnes zijn. De route begint gelijk goed. We wandelen over smalle straatjes met keien, langs tuinen vol bloemen en kleine akkers. Af en toe zien we varkens scharrelen. Het voelt alsof we terug in de tijd zijn gegaan. We klimmen steeds hoger en hebben een prachtig uitzicht over het meer, dat schittert in de zon en zich als een zee om ons heen uitstrekt.

We komen al snel bij de heilige plaats waar de Inca's geloofden dat de zon (Inti) geboren is. Bij de spleet in de rotswand liggen nog altijd offers, zoals cocabladeren en bloemen. Ook wordt bij de eeuwenoude offertafel nog steeds Inti Raymi gevierd: de zonnewende.

De meest bijzondere ruïne is het oude Inca-paleis, ook wel het labyrinth genoemd. We verdwalen er even in en besluiten het van hogerop beter te bekijken. Vanaf een steile berg in de buurt hebben we een fantastisch uitzicht over de ruïne en de rest van het eiland. Op de weg naar beneden glijdt Rianne helaas uit, de zolen die onder haar bergschoenen zijn gezet ter reparatie in Rurrenabaque hebben totaal geen grip. Tijdens de val haalt ze haar handen flink open, juist op het moment dat Bernard zijn EHBO-set niet bij zich heeft. Gelukkig komt er op dat moment toevallig iemand de berg op geklommen met ontsmettingsmiddel en pleisters.

We vervolgen onze route naar de andere kant van het eiland. De lange route voert ons langs de hoogste punten van het eiland wat mooie uitzichten oplevert ook zien we oude incaterrassen die gebruikt werden voor landbouw. Zonder verdere problemen komen we aan in het zuidelijke dorp van het eiland.

Op 4000 meter hoogte wordt het snel koud. Voor het avondeten kiezen we daarom voor het pizza-restaurant met de houtoven in het restaurant zelf. Rianne gaat zo dicht mogelijk bij de warme oven zitten. Ondanks dat het stikheet is voelt ze zich niet écht warm. Het enorme hoogteverschil met Rurrenabaque en de inspanningen van de dag leiden tot de meest heftige hoogteziekte tot nu toe: Rianne is 's nachts koortsig en heeft hartkloppingen en moeite met ademen. Gelukkig wordt het vroeg ochtend in Bolivia. 's Ochtends gaat het beter.

In het zuidelijke dorp moeten we regelmatig opzij stappen om ezels of schapen door te laten die door vrouwen in klederdracht begeleid worden. Wanneer de ezel te volgeladen is tillen de mensen de rest. We zien hoe een vrouw een aantal bierkratjes in haar kleurige doek wikkelt en op haar rug bindt.

Het laatste deel van onze tocht bestaat uit het afdalen van de Inca-trap. Aan weerszijden staan veelkleurige bloemen die gevoed worden door een aangelegde waterval. Die waarschijnlijk, net als de trap, al tijdens de inca's bestond. We doen rustig aan, maar zijn vroeg genoeg terug in Copacabana om direct door te reizen naar onze volgende stop: Puno, Peru.

Eigenlijk zijn we niet geïnteresseerd in de betonnen stad Puno, maar in de unieke drijvende eilanden die net buiten de kust liggen. Deze eilanden, de huisjes die er op staan en de lokale boten zijn volledig gemaakt van torotoro: de rietsoort van het Tititcacameer. Van onderen rot het riet weg, dus wordt er regelmatig een verse rietlaag op het eiland gelegd. Het voelt heel gek om op de drijvende eilanden te lopen, we zakken diep weg in het verse riet. Tijdens een rondvaart op een torotoroboot helpt Bernard nog even met roeien. Het bezoekje is erg toeristisch (de lokale bewoners zingen 'row, row, row your boat' terwijl we wegvaren), maar toch bijzonder.

's Avonds barst er slecht weer los in Puno. Terwijl er in Nederland een hittegolf is, begint het bij ons met sneeuwen. We schieten snel een café in waar een haardvuur brandt en besluiten er niet meer weg te gaan tot vlak voor onze nachtbus gaat. Eigenlijk vinden we het slechte weer helemaal niet erg, het doet ons een beetje denken aan thuis en het haardvuur knettert gezellig. Ook de blikseminslag vlakbij ons terwijl we teruglopen naar het hostel, verpest ons goede humeur niet. De sneeuw is overgegaan in regen. Iedereen probeert tegelijkertijd een taxi te nemen, maar gelukkig komen we wel op tijd aan voor onze bus naar Cusco. Onze volgende bestemming.

N.B. Foto's volgen later, wanneer we weer een computer kunnen gebruiken.