De ontembare berg en de verborgen stad

Toen de Spanjaarden in Cusco aankwamen deden ze hun best om alle herinneringen aan en de gebruiken van het eens grote Inca-rijk te vervagen door op iedere tempel een kerk te bouwen en vele andere Inca-structuren te slopen. Om de Peruanen iets tegemoet te komen namen ze wel een paar gebruiken over. Zo eet jezus op de afbeelding van het laatste avondmaal een cavia: een lokale lekkernij. Misschien wel vanwege dit soort aanpassingen is de missie van de Spanjaarden deels geslaagd: minsten 90% van de mensen in Peru is katholiek, maar de mensen blijven zich wel verbonden voelen met de eerste bewoners van de stad. Op veel plaatsen in de stad staan grote Inca-standbeelden en resten van Inca-muren zijn nu een toeristische attractie. De nauwe, steile, betegelde straatjes van Cusco, waar nauwelijks een auto door past, bevallen ons goed. Verder bevalt het ons dat het grote plein met zijn vele bloemen overdag afgesloten is voor auto's en zijn er veel leuke cafétjes. Rond een uur of drie 's middags zijn we op onze dag van aankomst in een Ierse pub te vinden: de finale van de Copa America wordt gespeeld. Ons favoriete voetballand Chili speelt tegen veel-malig kampioen Argentinië. Alleen een treintje met biertjes die om het kwartier langs het plafond rijdt leidt onze aandacht even af van het spannende spel. We eten de lekkerste nacho-chips ooit: met bruine bonen, pittige saus, kaas en heel veel guacamole, terwijl de voetbalwedstrijd voortduurt. Uiteindelijk wint Chili met penalties voor het eerst de Copa America. Die avond eten we in een restaurant dat beheerd wordt door een bekende Peruaanse chefkok. Hij heeft zich gespecialiseerd in... Hamburgers. Rianne neemt de exotische pompoenhamburger en Bernard neemt een niet minder interessante variant met blauwaderkaas en cranberries. We zijn echter niet naar Cusco gekomen om onze dagen door te brengen in café's en restaurants, maar om de grootste attractie van het land te bezoeken: Machu Picchu.

Machu Picchu was een van de laatste toevluchtsoorden van de Inca's, die steeds verder wegvluchten van de oprukkende Spanjaarden. Ooit was het een drukke stad: bewoond door de rijkste en machtigste Inca's, nu zijn het slechts ruïnes. Hele mooie ruïnes, dat wel: verstopt op een hoogvlakte tussen groene, steile, bergtoppen. We willen er graag via een oude Inca-route heen lopen, waarmee we na vijf dagen bij Machu Picchu aankomen. Deze route: de Salkantay is te lopen zonder gids, maar na behoorlijk wat getwijfel besluiten we dat we niet met enorme backpacks met tent en slaapzak op 4600 meter hoogte willen zeulen, dus we boeken via een tourbedrijf (wat niet per se duurder is dan zelf lopen).

De Salkantay, quechua voor 'ontembare berg', is meer dan 6000 meter hoog. Zo hoog komen wij niet, maar onze route is desondanks zwaar. De eerste dag worden we 's ochtends heel vroeg opgehaald. Na een flinke rit beginnen we aan onze tocht. Het eerste stuk is een kleine twee uur lopen door mooie natuur. We volgen een kanaaltje dat is aangelegd door de Inca's en nog altijd voor irrigatie wordt gebruikt. De gids laat ons veel medicinale planten en bloemen zien. We hadden flinke kou verwacht vanwege de hoogte, maar op dit eerste stuk lopen we al gauw in ons shirt. Na meer dan een uur komt de Salkantay in zicht. De enorme, besneeuwde piek trekt alle aandacht naar zich toe. We beginnen te begrijpen wat onze gids bedoelt met 'nog steeds heilig.'

We bereiken een vallei waar meerdere tentenkampen zijn opgebouwd. Een groep grazende muilezels geeft aan dat de looptocht er voor de kok en de rest van de crew voor vandaag op zit. Wij gaan echter nog 'even' de heuvel op om naar het 'laguna azul' te kijken. We bevinden ons inmiddels op 3900 meter en de weg naar het meer is heel erg steil. Hijgend en om de paar meter uitrustend puffen we naar boven. Eenmaal boven zijn we op tijd om de laatste zonnestralen het water een intens blauw te zien kleuren. De pieken rond het meer zijn niet zo hoog meer en bedekt met sneeuw. Het koelt snel af, dus we keren al snel terug naar het kamp om al onze warme lagen aan te trekken. Het wordt eeen koude nacht waar onze slaapzakken maar nét tegenop zijn gewassen.

De tweede dag is de grootste uitdaging: een beklimming tot het hoogste punt en vervolgens een afdaling van bijna twee kilometer staan garant voor een dag met bijna 10 uur lopen. Gelukkig biedt de route prachtige uitzichten. We klimmen al snel tot boven de boomgrens en vervolgens tot boven de sneeuwgrens. Een paar mensen nemen een muilezel naar boven, die overigens vrij veel moeite hebben op het ijs, maar als echte bikkels lopen we door, geholpen door onze coca-ijsthee. We besluiten niet al te lang op de rest van de groep te wachten, omdat we niet teveel willen afkoelen. Na een paar flinke beklimmingen komen we aan in een vallei en na een korte pauze leggen we het laatste stuk hijgend af. Opeens zijn we er: het bordje van het hoogste punt dat op elke flyer over de Salkantay te zien is staat vlak voor onze neus. De top van de Salkantay torent indrukwekkend boven ons uit. De plek is bezaaid met totems die door de jaren heen door andere reizigers zijn gebouwd. Ook wij bouwen er één met stenen uit de vorige vallei en zoeken onze drie beste cocabladeren uit als geschenk voor de berg: een gebruik dat al sinds de Inca's wordt uitgevoerd (bergen werden vereerd als goden). De afdaling gaat een stuk makkelijker, ondanks de vele rollende stenen. Terwijl we dalen, merken we dat het steeds warmer wordt. Liepen we vanochtend nog met jas aan en muts op, nu is zelfs lopen in shirt warm. Even zijn we bang dat we te weinig water hebben, maar dan lopen we om de hoek van de berg en zien we ons kamp liggen. Trots drinken we een biertje en genieten we van de zonsondergang.

De volgende ochtend begint, zoals inmiddels normaal, nog voor het krieken van de dag. Vandaag lopen we de hele dag door 'de wenkbrauw van de jungle'. Een enorm verschil met gisteren. We zien bosaarbeien, koffiebonen, bananen, avocado's en passievruchten groeien. De passievruchten proberen we uit: ze zijn superzoet en heel lekker! In vergelijking met gisteren voelt ze uur lopen kort, maar als we stoppen, voelen we hoe moe onze benen en hoe dik onze blaren zijn. Met een busje gaan we naar ons volgende kamp waar we genieten van een bad in een welverdiende warme bron.

Het uitslapen dat ons de volgende ochtend is beloofd, is blijkbaar niet goed gecommuniceerd, want om zes uur 's ochtends loopt er iemand aan onze tent te schudden. De organisatie is deze ochtend een beetje vaag, wat niet minder wordt omdat onze gids laat is en gisteren blijkbaar teveel heeft gezopen. Uiteindelijk belanden we gelukkig toch in een busje naar onze spannende ochtendactiviteit: tokkelen. Rianne is er een beetje bang voor, maar uiteindelijk roetsjen we samen op hoge snelheid over het dal heen. Bernard loopt ook nog over een wiebelende hangbrug, waar hij na ongeveer een kwart van de afstand spijt van krijgt. Na dit spannende begin van de dag kunnen we weer rustig lopen van Hydroelectrica naar Aguas Calientes, het dorp onder Machu Picchu. De wandeling lang het spoor is mooi en we zien watervallen, de berg van Machu Picchu en oude Inca-terrassen. Eenmaal aangekomen leidt de gids ons naar de slaapplek van de dag. Het blijkt een luxe hotel te zijn, waar we een heerlijke douche nemen om bij te komen van de afgelopen dagen. We gaan heel vroeg naar bed, omdat we morgen willen proberen één van de eersten in Machu Picchu te zijn.

Hiervoor staan we al voor vieren op en lopen naar de brug waar het eerste controlepunt is. We zijn inderdaad voorin de rij als de poort open gaat, maar we voelen de hete adem van de honderden mensen achter ons in onze nek. We racen een uur lang met hoofdlamp op over de eeuwenoude trappen omhoog en komen uiteindelijk als één van de eerste tien mensen aan bij Machu Picchu. De poort gaat open en we haasten ons naar binnen. Hoewel we al honderden keren foto's hebben gezien, is Machu Picchu in het echt nog steeds heel indrukwekkend. We zijn blij dat we de eersten zijn, want daardoor komt de sfeer van de verborgen stad nog beter over. We bereiken een mooi uitzichtpunt, maken de standaardfoto, en genieten van het uitzicht over de vele gebouwen en de enorme afgronden om de stad heen. De zonsopkomst maakt het uitzicht nog magischer en maakt het de lange tocht waard. Onze gids komt een tijdje later opdagen en geeft een veel te lange rondleiding. We zien de tempel van de zon, het huis van de Incakoning, het mausoleum van de belangrijkste Inca (Pacha Kutek) en vele andere gebouwen. Uiteindelijk verlaten we de tour omdat we nog één laatste beklimming op ons schema hebben: Machu Picchu Montaña. We hadden ons eigenlijk voorgenomen een klein stuk te beklimmen, maar we kunnen het ondanks alle spierpijn en blaren niet laten om door te zetten naar de top. Eenmaal daar zijn we blij met onze beslissing: het uitzicht over Machu Picchu en de omringende bergen is fantastisch. In de verte zien we zelfs de Salkantay liggen en we zien de enorme afstand die we hebben gelopen.

Als we weer naar beneden geklauterd zijn, wacht ons echter een nare verrassing: de rij voor de bus terug die we wouden nemen is honderden meters lang! We hebben niet veel tijd meer, dus sprinten we de trappen die we 's ochtends hebben beklommen af en rennen vervolgens naar Aguas Calientes waar onze trein binnenkort vertrekt. Gelukkig redden we de trein en moe maar tevreden gaan we in de luxe trein zitten, stinkend naar vijf dagen lopen. Na een paar vieze blikken doen we toch maar schone sokken aan, maar eigenlijk maakt het ons niet veel uit wat ze denken: wij hebben het gered!