Missie pinguin: voltooid.

Huacachina
Tussen hoge zandduinen in een droge woestijn ligt onze volgende bestemming: Huacachina. Gelukkig is Huacachina zelf een oase met palmbomen, veel hostels en zwembaden. In de nachtbus er heen hebben we voor de verandering redelijk geslapen en daarom zijn we direct klaar voor actie: we gaan met een buggy door de woestijn rijden en zandboarden. Het wordt een wilde rit, die voelt als een achtbaan en de laatstje restjes moeheid van de nachtbus verdwijnen als sneeuw voor de zon. Het zandboarden begint rustig, maar als snel worden de duinen bijna zo steil als muren. We proberen verschillende technieken uit: gewoon boarden en met je neus naar voren, plat op je buik roetsjen. Naderhand ontspannen we met wat nachochips en een biertje.

Paracas
Na weken in hooggebergte, jungle en woestijn keren we terug naar de zee. Paracas is populair deze dagen, omdat binnenkort de fiesta de la patria is: de nationale feestdag van Peru. Paracas ligt slechts drie uur van miljoenenstad Lima, waardoor het er volstroomt met Limanezen. Zoals al vaker gebeurd is tijdens onze reis, voelen we ons bij de zee weer een beetje thuis. We genieten van de zonsondergang en eten heerlijke visspecialiteiten zoals ceviche (rauwe vis in limoensap) en schelpen met parmezaanse kaas.

Drie kwartier varen van Paracas liggen de Ballestas eilanden, ook wel de 'poor man's Galapagos' genoemd. De eilanden vormen namelijk een natuurreservaat met veel soorten vogels en zeedieren. Op onze tour zien we eerst de 'Candelabra', een mysterieuze figuur in een bergwand, waarvan niemand de functie of zelfs de precieze leeftijd weet. Een soort 'poor man's Nazca lines' dus. Uiteindelijk doemt het grootste eiland van de Ballestas voor ons op. Aan de onderkant is het net gatenkaas, overal zitten bogen en gaten, uitgesleten door de zee. We draaien een bocht om en... pinguins! Nadat we nét de kolonies hadden gemist in zowel Ushuaia als Chiloe, zien we een groep pinguins waggelend over de rotsen. Ook zien we duizenden aalscholvers de zee in duiken, vele blauwvoetige boobies en honderden pelikanen. Op rotsen in de zee ontspannen zeeleeuwen zich en sommige lijken wel te poseren voor foto's.

Terug in Paracas zwemmen we in de zee, genieten op het strand en twijfelen we even of we zullen blijven tot onze vlucht gaat. Maar we willen toch nog heel graag één extra bestemming bezoeken: Huanchaco.

Huanchaco
Onze één na laatste bestemming is al tweeduizend jaar een belangrijke plek, ondanks dat zijn de eeuwenoude ruïnes van het Mochi volk niet heel bekend bij toeristen. Ook wij horen bij toeval over de opgravingen. Allereerst gaan we naar de Huaca de la Luna. Van buitenaf ziet de piramide er uit als een hoop adobe stenen en lijkt de beschrijving in de lonely planet van 'een berg modder' redelijk te kloppen. Maar eenmaal binnen worden we verrast: reliëfen van de berggod, de zee, spinnen, slaven, priesters en vele anderen in duidelijke, originele kleuren zijn enorm goed bewaard gebleven. Dit komt omdat de Mochi's een nieuwe tempel bovenop de oude tempel bouwden. Hierdoor, en omdat het hier bijna nooit regent, hebben de onderste lagen de tand des tijds goed doorstaan.

Ook bezoeken we Chan Chan, de grootste stad van de cultuur die na de Mochi's opbloeide en uiteindelijk door de Inca's is overwonnen. Na vijftig jaar archeologisch onderzoek is het grootste deel van slechts één van de tien stadsdistricten uitgegraven en deels gerestaureerd. Eenmaal binnen zien we waarom het zo lang heeft geduurd: het is enorm groot. Ooit woonden in Chan Chan meer dan 35.000 mensen en de stad is ruim opgezet met grote pleinen en oases binnen de stadsmuren.

Na onze portie historie is het weer tijd voor strand: we lopen rond bij de kraampjes voor het fiesta del patria en nemen nog een surfles die zelfs op de hoge, sterke golven goed gaat. We sluiten ons bezoek af met oer-Nederlandse appeltaart met uitzicht op de woeste zee.