Chiloe: het eiland van mysteries en desillusies

Chiloé en mysteries worden regelmatig in één adem genoemd. Het eiland staat bekend om haar bijgeloof en band met de zee en de vele verhalen die daar bij horen. Van zeemeerminnen en mythische waterslangen tot gemene trollen die jonge meisjes betoveren. Waar deze mysterieuze kant van Chiloé zich bevindt blijft voor ons echter een raadsel.

We beginnen in het Ancud, een slaperig stadje in het noorden van het eiland. Vanaf hier willen we naar een pinguinkolonie, maar helaas horen we dat de laatste vogels vorige week zijn vertrokken. Het is de tweede keer dat we te laat zijn om een grote groep pinguins in het wild te zien. We balen, want dit was eigenlijk de hoofdreden om hier heen te gaan.

Gelukkig zijn er meer dingen te doen in Chiloé. Het eiland staat namelijk ook bekend om zijn typische kerken die tot werelderfgoed zijn verklaard. Deze houten kerken zijn zo gebouwd dat er geen spijkers nodig zijn om de balken bij elkaar te houden. Naar boven klimmen in de toren van één van deze kerken is wel een beetje eng: door temperatuurverschillen en vocht sluiten de balken niet goed op elkaar aan. Het gebouw is echter stevig genoeg en we komen veilig bovenin de toren aan.

Daarna vertrekken we naar Castro, dat ons door veel mensen werd aanbevolen als basis om het eiland te verkennen. Castro is beroemd om zijn 'palafitos': houten huizen aan zee, op palen om ze boven de vloedlijn te houden. Vroeger woonden hier de armere mensen die zelf geen land hadden om een huis op te bouwen.

Er zijn ook hostels in de palafito's, maar ons hostel bevindt zich in een normaal huis. Vanuit de woonkamer hebben we uitzicht op de baai. De eigenares woont er zelf ook samen met haar twee zonen en twee katten. Door de huiselijke sfeer voelen we ons al snel thuis in het hostel. Grappig detail: geen enkele vloer in het hostel loopt recht. Doordat de tv vaak aan staat kunnen we goed het nieuws volgen over de uitgebarsten vulkaan Calbuco. Doordat de as honderden kilometers verderop nog voor problemen zorgt, lijkt het erop dat de volgende bestemmingen op ons lijstje: Pucon en Bariloche, niet te bereiken zijn.

Als één van de bewoners van Chiloé wil verhuizen, neemt hij zijn huis gewoon mee. De hele gemeenschap helpt dan mee en als beloning wordt er 's avonds curanto gekookt: een lokaal gerecht met schelpdieren, kip, vlees en aardappel. Dat is tenminste hoe het vroeger ging, want in deze stad lijkt de connectie met het verleden niet zo sterk. Het is er behoorlijk druk, met een belangrijke weg die dwars door het centrum gaat. In Castro gaat het even wat minder met ons. Eerst is Rianne ziek en vervolgens loopt Bernard een voedselvergiftiging op door het eten van een dichte mossel in de curanto.

We voelen ons alweer wat beter wanneer we naar het koude regenwoud van Chiloé gaan: een dicht bos met bomen, lianen en mossen die over en op elkaar groeien. Tijdens onze wandeling horen we veel gekraak in de dichte bebossing naast het pad. Het lijkt alsof er een groot beest rondloopt. Wanneer het ding een harde snauw geeft versnellen we gauw onze pas. Wij denken dat het misschen een poema is, maar volgens de parkwachter kan dit niet. Wat het dan wel was kan ze ons alleen niet vertellen.

Al met al is Chiloe niet wat we hadden verwacht. Maar dat we door ziekte vast zaten in de minst leuke stad, heeft daar natuurlijk invloed op gehad. Buiten de stad hebben we het wel heel leuk gehad.

NB: Door een rare computer in het hostel in Mendoza zijn we bijna alle foto's van deze periode kwijt :'(