Santiago: sfeer & smog

Na een nachtbus van zo'n zeventien uur komen we gebroken aan in de hoofdstad van Chili. Ons hostel zit in een koloniaal pand. We hebben het uitgekozen vanwege het zwembad in de ruime tuin met palmbomen, omdat het meer dan 30 graden zou worden. Missschien ligt het aan ons, maar het voelt zo'n 10 graden frisser en het zwembad nog weer 15 graden kouder. Zwemmen zit er dus niet in. Gelukkig is het ook leuk om er gewoon naar te kijken. Met de slapeloze nacht nog in onze benen, begeven we ons naar de gratis stadswandeling. We voelen ons een beetje ongemakkelijk wanneer er geen enkele andere toerist op komt dagen. Normaal gesproken zou een privé tour fijn zijn, maar op dit moment hebben we zo'n slaap dat het moeilijk is om goed lopende zinnen te formuleren. Gelukkig komt er nog net een Frans meisje bij en leidt de tour ons niet alleen langs de Moneda, het kunstmuseum en beroemde graffiti, maar stoppen we ook bij een koffie-café. De dubbele espresso houdt ons op de been. Santiago bevalt ons veel beter dan we hadden verwacht!

Aan het eind van de tour raadt de gids ons aan een 'Terramoto' te drinken in een lokaal café. Dit drankje bevat zoete wijn, ananasijs en grenadine. 'Terramoto' of in het Nederlands aardbeving, dankt zijn naam aan het gevoel dat je hebt als je na twee Terramoto's nietsvermoedend uit je stoel opstaat. Wanneer we aankomen bij het café weten we niet zeker of we op de goede plek zijn. Ondanks het naambordje boven de deur. Het café blijkt meer een overdekt plein te zijn. De ruimte is volgepropt met tafeltjes, maar alsnog is er niet genoeg plek voor de mensen om te zitten. De grond is bedekt met zaagsel. Er wordt luid gezongen en veel gedronken en er staat een gitarist op tafel. Helemaal achterin vinden we nog een vrij plekje. Bernard bestelt één 'Terra Moto' bij de bar. De wijn komt uit een fles zo groot als een fust en hij heeft geen idee wat de locals en de barman tegen hem zeggen. Wel heeft hij het idee dat er minstens 20 grappen over hem zijn gemaakt tegen de tijd dat hij terug is bij het tafeltje.

De volgende dagen bezoeken we de markt, het museum van moderne kunst en het memorial museum. De herinneringen aan de dictatuur, die pas in 1990 eindigde, zijn in de musea goed zichtbaar. Zo zien we de collectie: 'met bloedende ogen,' van een kunstenaar die de afgezette president kende en in het memorial museum horen we de laatste radio-boodschap van Salvador Allende, kijken we getuigenverslagen van de dag van de staatsgreep en zien we foto's en video's van de slachtoffers van de dictatuur. Heel indrukwekkend allemaal.


Twee weken later (de missende weken worden in de volgende blog beschreven) zijn we weer in Santiago. We gaan naar hetzelfde hostel en krijgen dezelfde kamer. Het is zonnig en we zijn moe van een korte nacht. Een goed moment voor een koffie op terras! Daarna gaan we op weg naar Cristobol. We wilden deze heuvel met uitzicht over de stad al twee weken geleden bezoeken, maar vanwege de dag van de arbeid werd ons afgeraden naar het centrum te gaan. Een aantal Chilenen maakt namelijk gebruik van deze vrije dag om te protesteren. En zoals onze gids vertelde op de eerste dag in Santiago: een protest in Chili heeft pas effect als er minstens één steen is gegooid.

Op weg naar de berg kopen we een typisch Zuid-Amerikaans gerecht: een completo. Elk land heeft zijn eigen variant blijkt uit een reclame voor wat het Zuid-Amerikaanse EK lijkt. Wat is een completo? Een completo is niets minder dan een broodje hotdog, maar in Chili doen ze er avocado, tomaten en mayonaise op. Helaas begrijpt de vrouw van het kraampje ons verkeerd en krijgen we een hotdog die onvindbaar is onder de verschillende lagen saus. Bijna alle ingrediënten zijn aanwezig, behalve de avocado.

Cristobol is eerder een berg dan een heuvel, dus we zijn blij dat we de kabelbaan omhoog nemen. Zo hebben we ook meer tijd om het gebied op de berg te bekijken, want dit is heel groot. Het uitzicht valt tegen. Er zijn smogloze dagen in Santiago, maar vandaag is niet één van deze zeldzame momenten. We genieten wel, want je kunt er goed ontsnappen aan de drukte van de stad. Naast het enorme beeld van Maria staat een kerk waarvan de muren met verschillende aardetinten zand/beton reliëfs is versierd. We hebben nog nooit zoiets gezien.

Zoals op meer plekken in Zuid-Amerika wordt ervoor gezorgd dat alle interessante plekken zonder een stap te hoeven zetten te bereiken zijn. Asfalt is het toverwoord. Gelukkig lukt het ons om de wegen voor een groot deel te vermijden. Soms wanen we ons in een bos. Verder bezoeken we de Japanse en de Botanische tuin en gaan even liggen in het gras van een palmentuin. De dag gaat snel voorbij. Lui, kopen we 's avonds een kant-en-klare lasagne. Om het eten wat gezonder te maken, maken we een salade van palmitos, avocado en tomaat. Een recept dat onze docente Spaans ons heeft aangeraden (zie de volgende blog).

Morgenochtend vertrekken we naar de havenstad Valparaiso, door sommigen de culturele hoofdstad van Chili genoemd.


NB: Door een rare computer in het hostel in Mendoza zijn we bijna alle foto's van deze periode kwijt :'( Ter compensatie hebben we aan deze blog een filmpje van de zeeleeuwen in Ushuaia toegevoegd, maar we weten niet zeker of hij het doet. :)