Wijn en watervallen

Onze reis naar Mendoza voert ons langs de hoogste top van het Zuidelijk halfrond. Normaalgesproken zouden we hier niets van mee krijgen in onze nachtelijke rit, ware het niet voor de wonderlijke inefficiëntie van de Argentijnse douane. De wachttijd van zo'n vijf uur zorgt ervoor dat we niet alleen extra kunnen slapen, maar krijgt het ook voor elkaar dat we het tweede deel van de reis kunnen genieten van het prachtige uitzicht dat anders ongezien aan ons voorbij was gegaan. We rijden langs ravijnen, besneeuwde toppen en muren van steen die zo recht zijn dat ze wel aangelegd lijken. Als we aankomen in de stad eten we eerst zelfgemaakte Chileense completos in de prachtige achtertuin van het Alamo hostel: een citroenboom en struiken met verschillende kleuren bloemen geven ons het gevoel alsof we in een luxe villa zijn beland. Na onze reis smaken de hotdogs met avocado, tomaat en mayonaise nog lekkerder dan normaal. Het laatste stukje hotdog geven we stiekem aan de kat.

Mendoza ligt echter een stuk lager, in een vallei vol met wijngaarden. Het is de grootste wijnstreek van Argentinië en een van de grootste ter wereld. Argentijnen zijn gek op wijn: toen Argentijnse wijnen alleen nog maar binnen eigen land werden gedronken, was Argentinië toch de vier na grootste wijnproducent ter wereld. Hoewel de streek ideaal is voor het verbouwen van wijn, heeft ze wel een groot nadeel: aardbevingen. Deze hebben de stad al meerdere keren compleet verwoest. Mede daarom heeft Mendoza brede straten en vele grote pleinen. Deze zijn niet alleen heel mooi om naar te kijken maar zijn aangelegd om ervoor te zorgen dat mensen veilig kunnen evacueren bij de volgende aardbeving.

We verkennen de stad, beklimmen de heuvel die over Mendoza uitkijkt en gaan natuurlijk naar de allergrootste attractie: de wijngaarden. De meesten liggen net buiten de stad in het dorpje Maipu. Hier huren we een fiets om, genietend van de zon, een paar rondleidingen en proeverijen te bezoeken. We wilen eerst naar de rivier, zo'n 14km verderop, om te lunchen. Het laatste stuk hobbelen we met onze mountainbikes over een onverharde weg. Eenmaal aangekomen blijkt echter dat de rivier bijna helemaal is opgedroogd, alleen het bordje 'verboden te zwemmen' bevestigt dat er ooit een rivier door het droge landschap ging. Maar de rivier is natuurlijk niet waarom we hier kwamen. We krijgen een rondleiding bij bodega's La Tomase en Trapiche. De traditionele fermentatievaten van La Tomase glinsteren zilverachtig. Omdat ze cultureel erfgoed zijn verklaard mogen ze niet meer gebruikt worden om wijn te maken, dus ze staan er alleen voor de sier. De bodega ziet er gezellig uit, maar de wijn vinden we niet echt lekker. We gaan daarom snel door naar Trapiche. Deze bodega heeft veel weg van een fabriek, maar ziet er daarnaast luxe uit. Na de rondleiding leren we veel over wijnproeven en ruiken, al beantwoorden we de vraag wat voor geur de wijn precies heeft slechts één keer goed. We genieten vooral van het proeven. De Trapiche wijntjes smaken stuk voor stuk goed.

Op de laatste dag dat we in Mendoza zijn is het een nationale feestdag in Argentinië. We krijgen een blauwwit vlaggetje opgespeld en op verschillende plekken in de stad zijn er mensen aan het volksdansen. De musea zijn gratis deze dag, dus wij besparen maar liefst 2 euro in totaal op ons aquarium bezoek. We zien de grote, hoog-bejaarde zeeschildpad Jorge majesteus door het water "vliegen," terwijl de kleine schildpadden met moeite een rots beklimmen.

Merlo
Merlo is een dorpje dat niet veel mensen kennen. Zelfs in de reisgidsen wordt het weinig beschreven. Wij komen het plaatsje toevallig tegen in een boekje met hostelkortingen dat we al sinds Ushuaia met ons meedragen en besluiten er heen te gaan. Het blijkt een schot in de roos: Merlo is een mooi dorp met veel groen en verschillende soorten vogels. De stenen huizen en het landschap doen ons een beetje denken aan Duitsland. Het staat bekend om zijn microklimaat: de zon schijnt er 300 dagen per jaar en het is er warmer dan plaatsen in de omgeving. Helaas treffen wij net 3 van de 65 dagen zonder zon, maar dat maakt onze ervaring niet minder. Merlo ligt aan de voet van de bergketen Comechingones, waardoor er veel wandelroutes zijn.

Op advies van de receptionist van het hostel klimmen we naar een grote waterval. Met de nadruk op klimmen, want ondanks de makkelijke routeschrijving van het hostel ("just follow the river") is de tocht behoorlijk uitdagend. We moeten grote rotsen opklauteren, kleinere watervallen omzeilen en één keer moet Rianne zelfs een rots op worden getrokken: een halve minuut lang ligt/hangt ze als een zoutzak op de rots voordat Bernard haar verder omhoog hijst. Gelukkig kunnen we er hard om lachen. Om even te rusten van het klimmen nemen we een duik in het ijskoude water van een natuurlijk zwembad. Uiteindelijk bereiken we de waterval, maar we zien er tegenop dezelfde weg terug te moeten klauteren. Gelukkig vinden we bij toeval het officiële paadje van 30 cm breed, dat over de stijle bergwand kronkelt, onzichtbaar voor degenen die zich onder bij de rivier bevinden. Vanaf het pad hebben we een schitterend uitzicht over de vallei. Volgens het hostel is de officiële route vergelijkbaar met de tocht langs de rivier, maar doordat hij alle beklimmingen blijkt te omzeilen zijn we voor we het weten terug.

In Merlo viert Bernard zijn verjaardag. Het wordt een hele fijne dag met een chocolade-taart-ontbijt op bed, leuke cadeautjes en fijne gesprekken op Skype. We doen een wandeltroute die aangeraden wordt door een andere man van het hostel, waarbij we, bij gebrek aan wegwijzering wederom zo'n vijf keer verdwalen. We dwalen over zanderige paden door een mistig berglandschap en komen bedauwde spinnenwebben en een verlaten avontuurpark tegen. Wanneer een paar motorrijders ons de juiste kant op sturen zijn we een beetje teleurgesteld: de zandweg die we moeten volgen is zo breed dat er ook auto's op passen. Gelukkig komen we er maar weinig tegen en dat we een gaucho (een soort cowboy) en twee vossen tegenkomen maakt veel goed.