Heksen en hoogtevrees

In de reisgidsen wordt gewaarschuwd voor La Paz: een grote stad, waar toeristen op gewelddadige wijze worden overvallen door louche taxi-chauffeurs of nep-politieagenten. Op ons hoede komen we vroeg in de ochtend aan in miljoenenstad La Paz. We nemen een betrouwbare taxi die ons ondanks zijn officiële status afzet. De slechte kant van La Paz die in de reisboeken genoemd wordt leren wij (gelukkig) niet kennen. We hebben het erg naar ons zin in de chaotische stad.

Ons hostel, Cactus, ligt heel centraal. Er is geen wc-papier, geen internet en we moeten betalen om het gas te gebruiken, maar we hebben een heel goedkope tweepersoonskamer met lama-schildering en de mensen zijn heel vriendelijk. Het internetprobleem lossen we op door naar het reisbureau in het gebouw naast ons te gaan. Ze bieden daar 'de Death Road' aan. Een afdaling van 2700 meter met mountainbike vanaf de meest dodelijke weg ter wereld. We vragen informatie, terwijl we tegelijkertijd onschuldig het wifi-wachtwoord informeren. Zonder een tour geboekt te hebben, maar met internetverbinding wandelen we tevreden richting het centrale plein. Het volgende punt op de agenda is eten. We hebben onze zinnen gezet op een sarteña: deeg gevuld met een pittige vleessaus. Een typisch Boliviaans ontbijtgerecht. Terwijl we naar een optreden van traditioneel uitgedoste muzikanten luisteren op de treden voor de kerk, komt er toevallig een man langs die sarteña's verkoopt. Het smaakt heel goed, blijkbaar zijn we al gewend aan pittig, want daar merken we niets van.

In ons hostel wordt ons aangeraden om de markt te bezoeken in één van de hoogstgelegen wijken van La Paz. We nemen de splinternieuwe kabelbaan naar boven. Een prestige project van de controversiële Boliviaanse president Eva Morales. Vanuit de kabelbaan kunnen we bijna de hele stad overzien, die als een overvol bad over de omliggende heuvels uitstroomt. Er wordt nog steeds gebouwd. De markt blijkt een rommelmarkt waar van alles te koop is: van veroeste auto-onderdelen tot verse honing die met bijen en al in een kar met gaas rondgereden wordt.

Ons hostel bevindt zich op een heel ander soort markt: de heksenmarkt. Hier worden o.a. gedroogde lamafoetussen verkocht om in de muur van nieuwe huizen te metselen als bescherming. Ook zijn er amuletten en toverdranken te koop en zijn er heksen die je toekomst in coca-bladeren kunnen lezen. Een heks wordt je niet zomaar. Je moet minstens 1 keer door de bliksem getroffen zijn. Verder geldt: hoe vaker hoe beter.

Hoe meer we rondlopen in de stad, hoe meer markten we tegenkomen. Supermarkten vind je hier bijna niet, doordat de cultuur van Bolivia zo om markten draait. Er wordt ons verteld dat er op bepaalde dagen meer markten zijn, of juist minder, maar zo lang we nog op bijna iedere straat stalletjes tegenkomen, geloven we er weinig van.

Hoewel we het best spannend vinden, besluiten we de afdaling van de 'death road' te boeken. We kiezen het bedrijf waar we eerder de wifi code van kregen, omdat die goed georganiseerd lijkt. De death road dankt zijn naam aan de vele ongelukken die er gebeurd zijn: wanneer twee bussen of auto's elkaar wilden passeren kukelde er soms een over de rand. Tegenwoordig is een nieuwe geasfalteerde weg aangelegd, dus de death road wordt nu voornamelijk gebruikt door toeristen op mountainbikes (die ook behoorlijk gevaarlijk kunnen rijden). Gelukkig hebben we goede fietsen en beschermende spullen voor de tocht naar beneden over de gevaarlijkste weg ter wereld. Het eerste stuk is de geasfalteerde weg. We racen naar beneden, soms zonder de remmen te gebruiken en de kilometers vliegen voorbij zonder moeite. Rianne vond het eerst eng, maar probeert al snel mensen en bijna bussen in te halen die ze te langzaam vindt. Het volgende stuk begint de death road pas echt: een weg van drie meter breed, zonder vangrail, naast een afgrond die niet met zich laat spotten. Nog steeds wagen sommige vrachtwagen zich op de weg, omdat ze anders even moeten wachten bij de nieuwe weg.

Op het ongeasfalteerde deel gaan we natuurlijk wat langzamer, wat ons ook de gelegenheid geeft van het uitzicht te genieten: meer naar beneden wordt het steeds warmer en begint de Yungas, een soort jungle. We komen langs een glibberig stuk met prachtige watervallen die deels over de weg stromen, halen mensen in op de klimstukken en komen uiteindelijk via een miniatuur death road met scherpe bochten aan in Coroico. Hier wachten een lekkere maaltijd en een zwembad op ons, om bij te komen van alle spanning. Het 'I've got what it takes to bike down the world's most dangerous road' shirt is verdiend!