Zout en meer

De route naar San Pedro de Atacama leidt over een kleine zoutvlakte, een pas van 4600 meter hoogte en vele haarspeldbochten. Uiteindelijk komen we aan in de Atacama woestijn, één van de droogste plekken op aarde. San Pedro is een kleine oase middenin de woestijn waar vooral toeristen naar toe trekken. De meeste huizen zijn gemaakt van een mix van klei en stro: adobe. Ook onshostel is hiervan gemaakt. Het is lekker koel tijdens de hete dag en warm tijdens de heel koude nachten.
Voordat de woestijn opwarmt fietsen we de 18 kilometer naar de lagunas de Cejas. Dit is een gekke ervaring: met de fiets door woest landschap en geen spoor van mensen om ons heen. We kunnen heel ver kijken, maar de lagunas zien we niet. Gelukkig zijn er niet veel wegen dus het is moeilijk om te verdwalen. Als we bij de lagunas aankomen is het nog steeds fris. Zo snel mogelijk lopen we over het witte knisperende zout naar het meer waar we in mogen zwemmen. De lagunas zijn de laatste restanten van een zee die hier miljoenen jaren geleden was. Ze zijn extreem zout en je kunt er heel makkelijk op blijven drijven. Het water is heel gek: warm aan de onderkant, maar koud aan de oppervlakte. We hebben niet heel veel tijd bij het zoute meer, omdat we op tijd terug moeten zijn bij het hostel om mee te gaan op de excursie naar Valle de la Luna. Daar lopen we over rotsen die compleet uit zout bestaan, zien een witte krater die doet denken aan de maan en we kijken met vele andere toeristen naar de zonsondergang.

De dag daarna moeten we vroeg op om naar de geisers te gaan. We komen daar voor zonsondergang aan en het is stervenskoud. Met bevroren vingers proberen we zonder te knoeien onze thee naar binnen te gieten en genoeg eten naar binnen te werken. Vooral broodjes met jam eten met wanten aan blijkt een zware opgave.

Overal om ons heen stijgt kokend hete stoom op. En als de zon vanachter de bergen te voorschijn komt en door de waterdamp valt levert dit mysterieuze beelden op. We merken dat we op grote hoogte zijn (4800m), omdat onze harten als razende tekeer gaan en we snel buiten adem raken. Rustig lopen we van de ene geiser naar de andere. Tot slot is er nog een warmwaterbron, waar we in mogen. Het is nog steeds onder het vriespunt dus we haasten ons van het kleedhokje naar het water. Helaas zijn de meest warme plekjes al bezet. Eenmaal in het water hebben het warm genoeg om niet te bibberen, maar echt warm is het niet. We kunnen niet lang in het water blijven, omdat er nog meer op het programma staat. Zo zien we verschillende soorten watervogels, vizcacha's (kruising tussen een groot konijn en een eekhoorn) en we bezoeken een plaatsje waar we een heerlijke spies met lamavlees proberen.

De volgende dag staat weer in het teken van warm water. Deze keer gaan we naar natuurlijke thermale baden die al door de inca's gebruikt werden. In een kloof zijn 8 verschillende baden, elk met een andere temperatuur. Ook heeft elk weer zijn eigen charme. Zo kunnen we in het ene bad door een smal stroompje dat bijna aan het oog ontrokken wordt door overhangend gras naar een verborgen watervalletje zwemmen en in een ander bad is een waterval met daarachter een kleine grot. Het water is lekker warm, maar buiten koelt het snel af. Met veel moeite komen we het bad uit en lopen terug naar onze taxi, die speciaal op ons gewacht heeft. Morgen moeten we weer vroeg op om via de Salar de Uyuni in een driedaagse jeeptocht naar Bolivia te reizen.

De tocht brengt ons langs spiegelende meren, uitgestorven hoogvlakten, warmwaterbronnen en geisers. De warmte van de aarde laat zelfs de modder bubbelen, wat een gezellig geluid oplevert. Verder bezoeken we nog het lago colarado dat zijn rode kleur dankt aan een soort plankton die in het water leeft. Er wonen veel flamingo's in het meer en we brengen veel tijd door al zittend naar de vogels kijkend. De nacht voordat we de zoutvlakte opgaan slapen we in een zouthostel. Alles is gemaakt van zout, van de muren tot de nachtkastjes. Heel bijzonder. Die avond rijden we alvast de Salar de Uyuni op om met een wijntje en een chipje naar de sterren te kijken. Je kunt hier rustig 140 rijden zonder licht, omdat er niets is om tegen aan te botsen. Dit proberen we zelf ook uit door een stuk te rennen in het donker. Het voelt heel gek: je kunt niet zien waar de lucht begint en de grond ophoudt, waardoor het voelt alsof je in de lucht loopt. Omdat er weinig omgevingslicht is kunnen we de hele melkweg zien.

Niet veel uren later bevinden we ons weer op de zoutvlakte. Ditmaal om de zonsopgang te zien. In alle vroegte beklimmen we 'het cactuseiland,' waar cactussen zo groot als bomen hoog boven ons uittorenen. Rillend wachten we tot de eerste stralen zonlicht over het zout glijden. Overal om ons heen strekt de witte vlakte zich uit. Een prachtig gezicht. Wanneer de zon helemaal op is ontbijten we met de groep, om daarna een plek uit te zoeken waar we goede perspectief foto's kunnen maken. Zoals goede toeristen betaamt zijn we uren bezig om een goede foto te maken. Na nog een kort bezoek aan het treinenkerkhof komen we tegen het einde van de middag aan in onze eerste bestemming in Bolivia: de stad Uyuni...