Gevaarlijke situaties en levensechte mummies

Cordoba

Wat ons opvalt aan Cordoba is dat er een wandelgebied is. Géén auto's! We kunnen de stad daarom gelijk waarderen. Volgens een gids is de stad de culturele hoofdstad van Argentinië. Tijdens de koloniale tijd was het een belangrijke stad waardoor er veel mooie gebouwen zijn. Net als de buurlanden kent Argentinie een donker dictatoraal verleden. We bezoeken een voormalig bureau van de inlichtingendienst, waar mensen (o.a. veel studenten) vastgehouden en gemarteld werden. Op de muren zijn ooggetuigen verslagen geschreven van degenen die het geluk hadden de ondervragingen te overleven. Buiten hangen vlaggen met foto´s van degenen die dat geluk niet hadden.

Maar tegenwoordig is Cordoba een lichte en vrolijke stad. De grootste attractie is het Jezuïetencomplex. Spaanse Jezuïten stichtten hier één van de eerste universiteiten van Zuid Amerika. Ook waren zij de enigen die de taal van de oorspronkelijke bevolking spraken. Daarom vond de Spaanse koning ze op een gegeven moment te machtig en rijk worden en werden ze verbannen.

De rondleiding en de uileg van de gids doen ons denken aan het systeem van de universiteiten in Nederland. Hier geloven ze dat iedereen toegang moet hebben tot alles in de universiteit. Het is tenslotte betaald met gemeenschappelijk geld. Bovendien moet kennis levend blijven, dus ook de alleoudste boeken zijn publiekelijk toegankelijk. Eigenlijk klinkt het best logisch in onze oren. Jammer dat het Nederlandse stelsel juist de andere kant op gaat.

Ook leren we in Cordoba, veel te laat volgens iemand van het hostel, een typisch Argentijns gerecht kennen: lomito's. Dit zijn broodjes met onder andere een grote lap vlees, ei, sla en veel saus. We halen maar gelijk de beste die er te krijgen zijn in de stad. Ze zijn super lekker en enorm vullend.


Cafayate

Cafayate is een klein stadje midden in een prachtige wijnvallei op grote hoogte: 3600 meter. De eerste dag gaan we daarom gelijk naar twee Bodega's om gratis wijn te proeven. Tot ons verdriet loopt de hond van ons hostel met ons mee, wat veel gevaarlijke situaties oplevert, omdat het beest het leuk vindt om wild blaffend met snel rijdende auto's en motoren mee te rennen. Daarbij werpt ze zich zonder angst voor het voorwiel van het passerende voertuig. Gelukkig remt deze altijd op tijd af. We zien wel hoe een andere hond geraakt wordt en weghupst, maar de onze overleeft het uitstapje wonder boven wonder zonder kleerscheuren. Bij de bodega's genieten we van een gratis wijnproeverij en vooral bij de eerste bodega van het prachtige uitzicht.

's Avonds eten we pizza's uit de houtoven bij ons hostel. Het is heel gezellig, want er eten nog andere gasten mee. Het stelletje Sole (Argentinië) en Amir (Denemarken/Iran) komen we de volgende ochtend bij de geitenboerderij weer tegen. Sole vertaalt voor ons de informatie van de tour en we eten de lekkerste kaas van de hele reis. We lopen terug langs de wijnvelden, waarbij we wat leren over de Argentijnse cultuur. Zo zijn kaarsen en bloemen in huis voor begrafenissen en niet voor het gezellig maken van de woonkamer. Het verklaart veel over de afwezigheid van gezellig licht in veel restaurants hier.

Hierna bezoeken we dé highlight van de regio: de Quebrada. Een uitgestrekt gebied vol grillige rotsformaties, veelkleurig gesteente en diepe dalen. We lopen op blote voeten door de rivier aan de voet van 'de kastelen', hoge torens van rots, wandelen langs 'de monoliet' naar rotsen die afwisselend groen, rood blauw en alles ertussenin zijn en raken onder de indruk van enorme formaties zoals 'het amfitheater'.

Ook aan het einde van deze dag eten we samen met iedereen van het hostel. We eten een typisch Argentijns gerecht dat bestaat uit een heerlijk gekruid worstje op een een getoast broodje meet heel veel lekkere sausjes.Bijna iedereen heeft een fles wijn mee en het wordt weer een gezellige avond.

Voordat we Cafate verlaten beklimmen we nog de 'route van de zeven watervallen.' Zoals we al eerder mee maakten is er geen bewegwijzering, dus we klimmen, glijden en springen over de stenen die in het riviertje liggen. Uiteindelijk zien we zes van de zeven watervallen, omdat we op tijd terug moeten om de bus te halen. Manu, een jongen die we de dag ervoor tijdens het eten hebben gesproken, wil ons wel een lift op de motor geven. Daardoor zijn we mooi op tijd voor de bus naar Salta.


Salta

In Salta doen we rustig aan. We beklimmen de heuvel vanaf waar we een mooi uitzicht hebben over de stad en kopen een handgemaakte Mate (soort van thee) beker. De dag erna gebruiken we deze direct terwijl we aan de oever van een snel stromend beekje relaxen met een boekje. Wanneer de zon zakt gaan we terug naar de stad.

Salta staat bekend om zijn peňa's: kroegen met volksmuziek. Eén avond bezoeken wij ook zo'n peňa, één van de beste volgens de locals. Er hangt een goede sfeer in het grote gebouw met veel kleine zaaltjes, maar er is geen volksmuziek te bekennen. We genieten van een wijntje uit de streek als we opeens de tonen horen van wat het begin van een klaagzang over een verloren liefde blijkt te zijn. We gaan snel, net als andere bezoekers, aan een tafeltje in de ruimte zitten waar de volkszangers zijn. De artiesten zitten net als iedereen aan een tafeltje met een glas bier voor zich en zingen liedjes over de liefde en het leven die bijna iedereen in de zaal lijkt te kennen. De sfeer zit er goed in. Toch gaan we vroeg weg omdat we de volgende dag om vijf uur 's ochtends een bus naar San Pedro de Atacama hebben.

De volgende ochtend worden we wakker door het licht en weten we meteen dat we ons hebben verslapen. De wekker stond wel aan, maar met het volume op 0. We balen natuurlijk, en gaan met weinig hoop naar het busstation om het proberen op te lossen. Dankzij een hele lieve man van het busbedrijf krijgen we toch nog het geld van één van de twee tickets terug en boeken een bus voor de dag erna. We besteden de extra tijd door naar het museum te gaan waar ze levensechte mummie-kinderen hebben. De inca's offerden bij zeer bijzondere gelegenheden kinderen door ze levend te begraven op de hoogste bergtoppen. Door de kou en de aarde zijn ze heel goed bewaard gebleven. We kunnen er niet te lang naar kijken, zo echt lijken ze.