Heuvels en hongerstakingen

Valparaiso is een stad met twee kanten. Aan de ene kant is het een prachtige stad met een centrum dat op de werelderfgoedlijst staat. Aan de andere kant is het gevaarlijk met wijken hoger op de heuvel waar de zelfgebouwde huizen geen elektriciteit en wateraansluiting hebben en krap op elkaar staan. Ons hostel bevindt zich in de toeristische en veilige buurt Concepcion. Het is met blauwgrijze golfplaten bekleed, waardoor het in het straatbeeld past, want huizen met verschillende kleuren golfplaten zijn kenmerkend voor Valparaiso. Vroeger was het een belangrijke havenstad en de mensen gebruikten de golfplaten die als ballast werden gebruikt door schippers en als afval werden achtergelaten om hun adobe (soort klei) huizen te beschermen tegen regen. Om vervolgens het ijzer te beschermen tegen de zilte wind schilderden ze de platen. Voor de komst van de smartphone schreven mensen op kaarten de kleur van het huis omdat huisnummers verwarrend zijn in de chaotisch ingerichte stad. Wij voelen ons juist daarom thuis in Valparaiso: de slingerende straten, kleine steegjes en smalle trappen hebben iets Europees.

Bijna direct na aankomst gaan we naar de 'tour for tips'. Het is de beste stadstour tot nu toe. We beginnen voor het mooie, blauwe gebouw van de marine. Vroeger was dit het stadhuis, maar dictator Pinochet, zelf een porteño, veranderde dit toen hij aan de macht kwam. Interessant feitje: de staatsgreep met de dictatuur tot gevolg begon in Valparaiso, waar de marine de stad innam.

De gids wijst ons ook op het gebouw naast het trotse, blauwe gebouw van de marine: het cultuurcentrum. Bovenaan wordt net een spandoek neergelaten: "hongerstaking van ex-gevangenen van de dictatuur 25 dagen," staat erop. Volgens de gids staat er niets over de staking in de kranten. Ook de nieuwszenders zwijgen over de stakers. Hij legt uit dat dit komt omdat de eigenaar van de krant rechts geörienteerd is. Daarom moedigt de gids ons aan om langs te gaan bij de ex-gevangenen. Een simpel gebaar waar ze zich erg gesteund door voelen. Rianne besluit dat ze hier een stuk over wil proberen te schrijven.

Tijdens de tour gaan we met een ascensor (lift) naar een hoger gelegen wijk, we zien graffiti, eten alfajores (Chileense koekjes) en bewonderen de vele gekleurde huizen die zich over de verschillende heuvels uitstrekken. Graffiti is hier niet vandalisme, maar een vorm van kunst. Vooral in Valparaiso zijn vele werken van beroemde graffitikunstenaars zoals ITNI te zien. In de graffiti zitten veel boodschappen over de cultuur en geschiedenis van Zuid-Amerika verborgen. Zo is er een artiest die veel elementen van Isla de Chiloe, zoals Palafito's, gebruikt en een andere die altijd traditionele poppen afbeeldt. Omdat de graffiti zo kenmerkend is voor de stad gaan we de volgende dag naar het openluchtmuseum. Daar fleuren tientallen 'murales' van beroemde Chileense kunstenaars het beton op van de vele trappen die Valparaiso rijk is. Het is een hele klim, maar het levert naast mooie kunst ook mooie uitzichten over de stad op. Zo genieten we van onze broodjes met avocado zittend op een paddestoelvormige stoel met een kleurig mosaiek. Nog niet moe van het lopen, klimmen we nog verder omhoog waar we de "rollercoaster bus" pakken. Deze heet zo omdat de chauffeur zonder remmen door alle bochten racet. Op goed geluk stappen we uit zodat we ook nog de begraafplaats en de ex-gevangenis die nu een cultuurcentrum is kunnen bezoeken. We sluiten de dag af met een biertje op een gezellig terrasje vlakbij ons hostel.

Een beetje gespannen vertrekken we naar de ex-gevangen. Het is onze laatste dag dus de laatste kans om ze te bezoeken. Gelukkig spreekt één van hen Engels wat het praten makkelijker maakt. (We hadden alle vragen al in het Spaans opgesteld, maar in de praktijk was communiceren in Spaans wat lastiger). Het resultaat van ons bezoek is het artikel van Rianne op The Post Online. Als jullie dit willen lezen kunnen jullie op de link onder dit verhaal klikken.

Misschien wel het toppunt van ons bezoek aan Valparaiso is ons bezoek aan de snoepwinkel. Kleine, op de grond gespoten mieren wijzen de weg. In de winkel kun je zelfgemaakt snoep kopen en zien hoe het gemaakt wordt. We zijn verbaasd om te zien dat onze kleine cirkelvormige snoepjes met een diameter van een centimeter eerst meer dan 40 keer zo groot waren. We blijven lang hangen om het hele proces mee te maken. Daarna moeten we haasten om de nachtbus naar Mendoza te halen. We maken snel een rijstsalade en hebben zin in onze volgende bestemming. Terug naar Argentinië.


Op de volgende site staat Rianne's artikel:
http://cult.tpo.nl/2015/06/02/de-onzichtbare-chileense-hongerstaking-voor-compensatie/

N.B. We hebben hier geen goede computer om foto's up te loaden, dus die komen later.