Pichilemu: thuis ver van huis

Pichilemu

Onze volgende bestemming is Pichilemu. Dit kleine kuststadje is beroemd om de golven bij Punta de Lobos en als dé plek om te surfen in Zuid-Amerika. Meer dan één wereldkampioen is hier begonnen en er zijn regelmatig internationale surfwedstrijden. Daarnaast zijn er lange, mooie, zwarte zandstranden voor de minder avontuurlijke toeristen.

Op de ochtend van ons vertrek naar Pichilemu gaat Bernard zijn telefoon. Slecht nieuws: de oma van Bernard is overleden. Op dat moment moeten we meteen weg en kunnen we er niet goed bij stil staan. In de bus, met alle mede-reizigers, worden onze gevoelens weggedrukt. De busrit duurt twee uur langer dan verwacht, omdat we blijkbaar de indirecte bus hebben geboekt. Uit de online beschrijving van het hostel hebben we begrepen dat het goed te voet te bereiken is. De taxi slaan we daarom af en beginnen vol goede moed aan de tocht. De wandeling brengt ons langs een kleine landingsbaan en na drie keer de weg vragen vinden we de heuvel waarop het hostel ligt. Toch iets minder bereikbaar dan we dachten. Casa Verde is een mooi hostel met uitzicht op de zee, een houtkachel en kippen op het erf. Het bijna volledig van hout gemaakte verblijf wordt gerund door een surfer. Ondanks dat we later aankomen dan gepland kan Bernard gelukkig nog even skypen met zijn familie. Onze reisdag eindigt op het strand met een prachtige zonsondergang en de lekkerste hamburgers die we ooit hebben gegeten.

De komende dagen verkennen we Pichilemu met zijn zanderige wegen, een park vol palmbomen en brede stranden. We kunnen mountainbikes van het hostel gebruiken, waardoor we ons een stuk sneller verplaatsen. We gaan de stad in, nemen een surfles en bekijken de zonsondergang bij Punta de Lobos na een lange wandeling over het strand. We zien de surfers zittend op hun plank dobberen, net als wij genietend van de zonsondergang. De rotsen staan vol cactussen. Er hangt een ontspannen sfeer in Pichilemu en het is stralend weer. Het bevalt ons allemaal zó goed dat we langer willen blijven. Daarom gaan we de komende twee weken lessen Spaans en surflessen combineren en besluiten we ook nog naar een gastgezin te gaan.

We komen terecht in het huis van Martha, de baas in huis met een Italiaanse snelheid en volume van praten, Manuel, de man des huizes die eigenlijk het liefst de hele dag zou surfen, Cati, een dochter die helpt in huis, Jose Manuel, surferboy en moederskindje, Alison en Ruben, de neef en nicht van Martha die een tijdje te logeren zijn met hun dochter Mathilda, en natuurlijk nog de twee honden Joy en Martin. Het is een gezellige boel. Er wordt elke dag voor ons gekookt ('s middags warm) en we eten veel typisch Chileense gerechten waarvan we meestal de naam al direct weer vergeten, maar die altijd heel lekker zijn. Niemand spreekt Engels, waardoor we ook thuis ons Spaans continue aan het oefenen zijn.

Onze lessen Spaans volgen we bij het Pichilemu Institute of Language Studies. Een grootse naam, maar de school zelf is juist gezellig klein. Een halve verdieping van een koloniaal pand met een paar kleurige klaslokaaltjes en een prachtig dakterras dat, zoals veel dingen hier, uitkijkt op de zee. We krijgen les van Cata, een jonge lerares die niet alleen de theorie uitlegt, maar vooral veel met ons oefent door met ons te praten. Het is fijn om les bij haar te volgen en we zien ons Spaans ontzettend snel vooruit gaan. De eerste week volgen we één uur per dag les en hebben we privéles, omdat er geen anderen zijn met ons (lage) niveau. De tweede week gaan we een stuk harder met drie uur les per dag en voegt een Duitse jongen zich bij ons. We leren van alles: nieuwe woorden, vervoegingen en uitdrukkingen. We dachten in Pichilemu rustig aan te doen, maar met alle lessen en huiswerk hebben we maar weinig tijd om bijvoorbeeld blogs te schrijven. 's Avonds hebben we zelfs amper tijd voor ons huiswerk, omdat we meerdere avonden afsluiten met een drankje met de familie. Zo krijgen we bier met limoensap en een zout randje op het glas en proeven we pisco blanco en pisco sour. Aan de glazen eettafel spreken we over van alles: van voetbal tot de situatie tijdens de dictatuur.

Naast de Spaans lessen zijn we de meeste dagen ook nog op zee te vinden. Met de surfleraar Christian, die wederom geen woord Engels spreekt, proberen we de basics van het surfen onder de knie te krijgen. Het water van de grote oceaan is koud, maar we worden gelukkig beschermd door dikke wetsuits. In Pichilemu zijn golven van tien meter geen uitzondering, maar wij blijven wat dichter bij de kust, omdat we geen enkele ervaring hebben. De eerste les voelen we ons al behoorlijk goed, omdat het lukt om op te staan, maar de surfleraar is minder tevreden. We vallen veel, waarbij we meer dan eens een slok zout zeewater binnen krijgen, maar we gaan langzaam vooruit. Soms raken we wel wat gefrustreerd dat het niet iets sneller gaat, maar het voelt fantastisch wanneer het ons lukt om één of twee keer een golf helemaal solo te pakken.

In het weekend vullen we de tijd met een lange fietstocht naar Calhuil, bekend om een kleine zoutvlakte waar zout wordt gemengd met allerlei ingrediënten om speciale smaken te creeëren. De zoutvlakte blijkt tijdelijk overstroomd, maar de route erheen is fantastisch. We racen zonder te remmen van heuvels, klimmen er weer op en genieten van uitzichtpunten en meertjes onderweg.

De tweede dag gaan we koken voor het gastgezin. Martha heeft heel subtiel laten weten dat dit natuurlijk niet verplicht is, maar dat elke student het tot nu toe wel heeft gedaan. We halen de ingrediënten voor wraps, die ze hier tacos noemen, op de markt en bij de slager. Er wordt van genoten en bijna iedereen eet meer dan ze eigenlijk opkunnen, hoewel het kwart pepertje dat aan het gerecht voor acht personen is toegevoegd wel wat veel wordt gevonden. Als toetje heeft Rianne haar beroemde crumble gemaakt, wat bij het Chileense gezin goed in de smaak valt.

De twee weken vliegen voorbij. We hebben het druk en genieten ontzettend. Pichilemu is een fijne plek waar we ons een beetje thuis voelen ondanks de vele kilometers tussen ons en Nederland in. Het was fijn dat Bernard vanaf hier de begrafenis van zijn oma kon volgen via Skype. We zijn beter geworden in Spaans en surfen en door het verblijf in het gastgezin hebben we het idee dat we, dankzij de vele gesprekken over de situatie in het land terwijl we typisch Chileense drankjes dronken, Chili beter begrijpen. Ondanks dat we het enorm naar ons zin hebben, komen na twee weken toch weer de reiskriebels naar boven. Martha probeert ons nog over te halen om langer te blijven, maar voor ons is het besluit al genomen: we gaan via Santiago naar de havenstad Valparaiso.

N.B. Wederom door de stomme computer in Mendoza, niet veel foto's alleen de foto's van Bernards mobiel.